Woensdag 16 februari
Vanmorgen met Nelleke gesproken over mijn onderzoeksvraag. Uitgekomen op
‘Hoe vertaal ik de verschillende manieren van omgaan met verlies naar een theatrale, fysieke vorm?’
Hard gewerkt vandaag. In de fysieke training met name gezocht naar manieren om lichamelijke sensitiviteit naar elkaar te ontwikkelen. Ik ga er van uit dat alles met alles verbonden is, wat betekent dat als een speler op de scène een beweging maakt, een handeling doet, dat op een of andere manier van invloed is op de andere spelers. Direct: een fysieke reactie, en indirect: een reactie van binnen.
Dit vraagt een grote alertheid en concentratie van de spelers en een voortdurend op elkaar afgestemd zijn.
Het is mooi om te zien dat door de groep door deze manier van werken snel vertrouwd raakt met elkaar en er – naast plezier, energie en fysiek gemak – er meer ruimte komt voor subtiele, kwetsbare kanten die met het thema te maken hebben.
Ook weer verhalen verteld aan elkaar. Prachtig verhaal van een speelster over het verlies van onschuld en haar stellige uitspraak dat dat voorgoed voorbij is. De tijd gaat nu eenmaal door en de onschuld van de kindertijd, de tijd voordat er woorden en denken was, komt nooit meer terug. Ze beschreef dat ze soms een uur lang naar een klein kind kon kijken als hij aan het spelen was. Wat is ie aan het doen, waarom doet ie dat, oh nu doet ie dit. Wat mij ontlokte dat haar kijken misschien wel een zijnstoestand was die vergelijkbaar is aan meditatie. De vraag ontstond of het mogelijk is om onschuld terug te vinden.
Aan het eind van de dag geprobeerd om een deel van de verhalen te vertalen naar een beeld.
Een speler plaatste 5 stoelen in een rij achter elkaar, waar van elke stoel symbool stond voor een verlangen dat hij steeds losliet. Ik wil schrijver worden, nee ik wil acteur worden, ik wil dierenarts worden… De laatste stoel had geen doel, er was ruimte, niet weten, een nieuw begin.
Een andere speler liet iedereen op de vloer kris-kras lopen en liep daar zelf achter aan tot ze er uiteindelijk bij neerviel. Symbool voor het achterna lopen van moeten presteren en daar letterlijk van in elkaar storten.
Het wordt tijd om meer en meer theatrale vertaling te zoeken, in beeld, beweging, tekst.
En vooral ook om het persoonlijke te abstraheren.
To be continued.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten