Woensdag 9 februari
Hard gewerkt vandaag. Patricia was er niet en meteen voelt de club incompleet.
Ik had iedereen een aantal huiswerkopdrachten gegeven. Een aantal vragen om te beantwoorden en een opdracht.
- waar neem je dagelijks afscheid van? Neem dat mee.
- Wat zou je graag willen hervinden wat je verloren bent geraakt, en wat zou je daarvoor willen ondernemen? Neem een symbool mee dat verwijst naar wat je verloren bent.
- Waarvan zou je het moeilijkst afscheid kunnen nemen? Als het kan, neem dat mee.
- wat gaat er altijd maar door voor jou?
de opdracht:
Neem iets van materiaal mee dat ergens achtergelaten is. Mensen gooien dagelijks van alles weg, nemen afscheid van spullen, dingen enz. Of ze vergeten dingen, in de trein, in een café, of verliezen wat hen dierbaar is.
Maar eerst verder gegaan met bewegingstraining. Iedereen laten aankomen in de ruimte, voor zichzelf laten bewegen, de eigen behoefte van het lichaam volgen. En dan langzaam overgaan van de gewone wereld naar de wereld van het theater en proberen iets samen te creëren.
Aangezien ik in de voorstelling met improvisatie wil werken train ik vandaag onder andere improvisatievaardigheden. In een aantal stadia bouw ik het op: eerst volg je als speler je eigen (bewegings)impulsen, dan kijk je met een perifere blik naar anderen en laat je je inspireren door wat je waarneemt zonder in interactie te gaan, vervolgens richt je je doelbewust op anderen en speel je samen. Belangrijk is om tussen deze drie dingen te kunnen wisselen. Anders blijven spelers continu gericht op elkaar en dat is niet wat ik wil.
Ook gewerkt aan ensemblespel.Hoe maak je samen energie? Eerst duidelijk een leider en de groep als volger, vervolgens proberen om impulsen organisch te laten ontstaan en meteen als groep in dezelfde energie te komen, samen te weten welk ‘spel’ er gespeeld wordt.
Dat bleek niet makkelijk. Wat is eigenlijk organisch, wanneer ontstaat en wanneer bedenk je een beweging? En wanneer volg je wel of niet een eigen impuls?
Het gaat er natuurlijk om om eigen impulsen binnen een theatraal kader te kunnen inzetten. Maar daar komen we vandaag nog niet aan toe. Muziek werkt soms mee en soms tegen. Het is handig als energizer, sfeermaker, inspirator, maar werkt de koppeling van beweging en stem tegen. Want opbouw van groepsenergie gaat in een eigen ritme en tempo. Dus…. Ik besloot een tijd zonder muziek te improviseren, wat goed bleek te werken.
De hele middag besteed aan de huiswerkopdrachten. Zittend in een kring met in het midden de objecten die iedereen had meegenomen hebben we geluisterd naar elkaars verhalen. Over verlies, over wat altijd maar doorgaat, over symbolen, en gepraat over het verschil tussen iets verliezen of het bewust achterlaten, over wegwerpartikelen zoals een krant of een bierblikje en spullen waar je als mens waarde aan hecht.
Aan het eind vertelde iedereen solo op de vloer zijn verhaal over dat wat ooit is verloren en wat ze graag zouden willen terugvinden. Prachtige verhalen, ontroerend en echt. Verteld op een manier zoals ik dat mooi vind, zonder opsmuk en dichtbij zichzelf.
Later dacht ik verder na over de onderzoeksvraag voor dit project en belandde hier:
Mijn uitgangspunt is dat leren leven met het besef van vergankelijkheid betekent dat je als mens moet accepteren dat verlies een onderdeel is van het bestaan. Maar… ‘hoe doe je dat? En is het eigenlijk wel mogelijk om verlies en dus vergankelijkheid te accepteren?’
Als mogelijke premisse kom ik dan tot de volgende gedachten:
iets of iemand verliezen leidt tot
- Leren leven met het gemis, de pijn, de leegte of
- Proberen terug te vinden van dat wat verloren is of
- Proberen het verlies te compenseren, op te vullen
Waarbij iets dat verloren is gegaan en het proberen terugvinden mij op dit moment het meest fascineert. Acceptatie is mooi, maar ik ervaar zelf de wrangheid van verlies en slechts op momenten aanvaarding. Dit wil ik laten terugkeren in de voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten