Ik wil haar een uurlang laten kijken naar de vorm die ik gekozen heb, presentatie/openbare repetitie.
We starten met een uitgebreide warming-up, iets wat een wezenlijk onderdeel is van de groepsverbinding en noodzakelijk voor het soort spel dat ik wil zien. Leiden/volgen, alles is met alles verbonden, verstilling en energie, met lichtheid zwaarte spelen.
Het kader waarbinnen geïmproviseerd kan worden wordt steeds helderder. Ik introduceer een nieuw element, namelijk het ontspannen delen van herinneringen aan de kindertijd. Op de weg naar Puck stoepkrijt gekocht en ik laat de spelers daar spontaan mee werken. Het ‘doet’ wat, het maakt de sfeer licht. Tegelijkertijd coach ik op verstaanbaarheid en openen naar publiek.
Essentieel voor mijn spelbenadering is de kwaliteit van zijn op het podium. Ontspannen, alert, transparant aanwezig zijn en tegelijkertijd het publiek in die aanwezigheid betrekken. Naar jezelf als speler laten kijken en daarbij open blijven, kwetsbaar, dichtbij jezelf. Met gemak, een zekere nonchalance, maar niet gemakkelijk. En vooral verstild en met aandacht zijn voor wat er in zichzelf, fysiek, emotioneel, mentaal en in de ruimte op de vloer gebeurt. De spelers hebben geen rol waarmee ze communiceren. Ze balanceren op de grens van privé en persoonlijk.
De kwaliteit ontstaat op het moment dat de speler alles totaal en met volledige aandacht doet, tekst, handeling, van a naar b lopen, een ander aanraken, een dans/beweging doen, stil zitten of staan. Verinnerlijkt en zichtbaar, een dubbel bewustzijn dus. Dan kan het meest simpele gebaar een ademloos buitengewoon gebaar worden.
De presentatie/improvisatie die de spelers laten zien laat zien wat ik bedoel, of liever, laat dat niet zien. Want hoewel het ok is wat ze laten zien, mis ik juist die kwaliteit, de aandacht, de waarde die zij toekennen aan dat wat ze doen.
Ik houd een lange monoloog over waarde en kwaliteit en noodzaak en realiseer me al pratende dat dit me zeer aan het hart gaat. Ik val waarschijnlijk in herhaling maar juist door secuur te zijn, alles te beleven, het kleine of gewone belangrijk te maken door de kwaliteit van de aandacht die je er als speler/maker aan geeft, denk ik dat het theater een plek kan zijn waar de tijd geïntensiveerd wordt en een moment van schoonheid kan ontstaan.
Ik mail hen ’s avonds nog als ik thuis kom.
‘Door de beleving, eigen geraaktheid en de waarde die je zelf (als speler) toekent aan wat je doet (op het podium) krijgt het proces en de prrresentatie/whatever van WEG2 zijn betekenis’.
En dat vind ik waardevol, betekenis geven. In het kader van vergankelijkheid is dit een prachtige conclusie.
Marijke mailde later
“Je kunt wat je doet in de basis eigenlijk maar op twee manieren doen: vanuit angst of vanuit liefde. Angst remt af, keert naar binnen, doet je verstoppen, afsluiten, vasthouden, knagen, reserveren, aanvallen, grijpen, verhullen. Liefde stelt open, breidt uit, richt zich naar buiten, onthult, deelt, geneest, geeft weg, respecteert, sust, laat gaan. Wat is er mooier dan spelen vanuit liefde voor jezelf, elkaar, het publiek, het theater, de kunsten, de verbeelding, de vorm, de muziek, de beweging, de stilte, de schoonheid?”
Op naar zaterdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten