Spelersverhalen...

De vergankelijke reis over ‘Weg 2’

31 maart 2011

Auditie?

Met name de aangekondigde fysieke en beeldende benadering van dit onderzoek, was wat me heeft bewogen om me op te geven voor de auditie van Weg 2. Deze dag was vooral een plezierige eerste kennismaking met een interessante groep mensen. Het programma dat Anita met ons heeft doorlopen, heeft er voor gezorgd dat ik moe maar voldaan naar huis ging. Opgeven dan maar……………?

Bijzondere ratjetoe van figuren.

Ondanks onze grote verschillen in fysiek, persoonlijkheid en (hot item!) leeftijd, hebben we in onze overeenkomsten een saamhorig groepsgevoel. Het is fijn om met én van elkaar te mogen leren, ontdekken, sparren en vooral genieten.

Hoofd-, been,- & ,-bre(a)k(ers)dans

In de eerste weken zijn we materiaal gaan verzamelen. Véél materiaal. Het een nog mooier als het andere. Persoonlijke verhalen, teksten, objecten, foto’s  en film. Genoeg om de menselijke grijze massa te overprikkelen of zwaar te maken. Gelukkig bood het tussendoor bewegen en dansen de hoognodige soelaas.

Bedenkelijk, bedankelijk, ontvankelijk, vergankelijk

Wat mij is opgevallen, is de verscheidenheid aan interpretaties én uitingen die aan ons thema kan worden gegeven. Nooit gerealiseerd dat vergankelijkheid zo allesomvattend is. Het is werkelijk op alles toepasbaar. Alles dat leeft maar ook materie. Die diversiteit is moeilijk om te zetten (of misschien wel niet?) in een eenduidig theatraal beeld. In dit project is de voorlopige conclusie, van de lessen die ik heb mogen leren, het volgende drieluik:

·         Vergankelijkheid, hoe er mee om te gaan of te uiten is sterk persoonsgebonden. Zowel in het ervaren als in uiten/handelen.

·         Als je uit ‘persoonlijke input’ een theatrale vorm zoekt, is mijn voorkeur dat je per individu, dicht bij je authenticiteit blijft. Puur zijn. Zowel in het ervaren als in uiten/handelen. Zodra je dingen gaat doen die te ver bij je zijn (authenticiteit) zijn, dan gaat het schuren. Merkbaar voor zowel  jezelf als voor de mensen om je heen.

·         Vergankelijkheid: ga je de strijd er mee aan, omarm je het of beide?

Och mensch wil mercken, de tijd heeft vlercken.

Nog twee weken te gaan tot onze presentatie. Aangezien ik dit “Theaterlab. Project” geweldig vindt om te doen, bekruipt me het gevoel: “hè jammer, het houdt op”. Maar zoals we hopelijk op 16 april mogen laten zien, kan dit licht opgevat worden. Want alles dat verdwijnt door vergankelijkheid, biedt ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe uitdagingen, nieuw leven.

Leve & leef de vergankelijkheid.

(je doet er lekker toch niets aan)

Marieke

Persoonlijk verslag WEG2        

Toen ik met het project WEG2 begon, kwam ik net van een weg vol obstakels, begrenst door angsten en onzekerheden waar geen einde aan leek. De ‘weg naar volwassenheid’ kan ik deze weg ook wel noemen, en tegelijkertijd de weg naar de onbevangenheid van vroeger, zonder oordelen en gedachten. Zonder dat kind te voelen en te omarmen besta ik als volwassene niet, weet ik nu. Ik had die weg zo serieus genomen dat er nog weinig ‘onschuldige’ kanten waren overgebleven aan wie ik was en wat ik deed. Ik was compleet in mijn hoofd geraakt en kon nauwelijks nog onbezorgd van iets genieten.

Dit project heeft mij geholpen een stap terug te zetten, naar het verleden en naar momenten die vergaan waren. Het kon een dans zijn op muziek dat me aansprak, een object of beeld dat me aan het denken zette, een groepsscènes waarin ik met de andere spelers contact maakte. Soms was het enkel een stilte, een simpele herhalende beweging of de energie die ik voelde, maar altijd was ik intens ín het moment. Wat mij dan ook het meest geraakt heeft tijdens het spelen, was de beleving van/als mezelf en van/met de anderen. Ik ben niet eerder zo aanwezig geweest in een ruimte en groep dan in dit project en de sfeer en setting die Anita hiervoor creeerde droeg hier sterk aan bij. Haar bewustheid van alle spelers en de manier waarop ze met ons communiceerde heb ik niet eerder als zo bijzonder ervaren. ‘Bewustheid’ is in mijn ogen de kern van waaruit we gedurende de workshops hebben gewerkt en daardoor ontstond die intense beleving, want ik was me veel bewuster van wat ik deed en hoe dat voelde en gebruikte dat weer om nog meer uit mijn spel te halen. Tegelijkertijd heb ik me zodanig op mijn gemak gevoeld – met name door de goede open sfeer en ieders bijdrage hieraan – dat ik dichterbij mezelf kon komen ipv bij een bepaalde rol die niet ‘mij’ is zoals vaak bij acteren van je gevraagd wordt.  Dat ik hierbij mijn kinderlijke onschuld heb weten terug te vinden, terwijl ik dacht dat ik er afscheid van had genomen, heeft het meeste met mij gedaan. Ik zie nu in dat theater een uitgelegen vorm en plek is om plezier te maken, te fantaseren en te leren en hiervan intens te genieten. Het onderzoek heeft me ook het besef gegeven dat je wel van iets afscheid kunt nemen, maar dat het dan niet compleet verdwenen is. Momentopnames zijn niet gestopt na het moment, nee, ze leven voort in je herinnering en kunnen op elk moment weer worden overgedaan en herbeleefd. Dat ervoer ik toen we voor de presentatie bepaalde momenten gingen herhalen en de intense beleving tijdens het spelen telkens in takt bleef. Ik ben ook geraakt door het unieke samenspel met de groep, en die uniekheid zat ‘m voor mij in de kwaliteiten van iedere speler en de goede energie die er ondanks alle verschillen elke repetitie bestond. Ook de positieve en ‘jonge’ energie die Anita uitstraalt, ligt aan de basis van deze sfeer en heeft me geholpen om ‘vrij te voelen’ om alles te doen en niets te laten op de vloer. Kwetsbaarheid en onzekerheid verdween als vanzelf toen ik begreep dat de groep en regisseur het toestonden om onzeker en kwetsbaar te zijn en dit zelf eveneens deelde met mij. Op het einde van het project kan ik niet anders concluderen dat vergankelijkheid een onontkoombaar en hardnekkig feit in het menselijk bestaan is, maar het niet het einde van (de fases van) het bestaan is als je zorgt dat je elk moment met volle overtuiging meemaakt en er als een kind volledig onbevangen in opgaat.

 Cornee (de onschuld zelve)

Zo maar wat gedachten….

BEWEGINGSTHEATER……HEERLIJK!!!!!!!

Boeiend om met zo’n kleine diverse groep-(in meerdere opzichten…)- met een onderwerp als ,,vergankelijkheid” te spelen.

Steeds meer wordt me duidelijk dat ik meer verleden heb dan de anderen en- als het goed is –ook minder toekomst.

En…hoe gemakkelijk sla je zijwegen in-soms is de relatie met het onderwerp nauwelijks te herkennen: Helemaal niet erg dus….Fijn dat het kan en mag….

Graag had ik nog wat meer met de tango en met ,,Le Bal” gestoeid….

De woorden ,,publiek” en ,,presentatie” zijn voor mij stoorzenders. Plotseling lijkt er iets te moeten.

Waar tot nu toe TIJD geen rol speelde, speelt deze nu de hoofdrol…

Geen zijwegen meer- doelgericht moeten we bezig gaan om onze eigen vergankelijkheid aan publiek te kunnen tonen. Publiek dat zo lekker veilig in het donker op z’n pluchen stoeltje zit.

Weg intimiteit-nu telt kwaliteit.

Anita, je bent een heerlijk mens. Daar waar ik uit onzekerheid zekerheden op zoek en vast probeer te houden, laat jij ze met het grootste gemak weer vallen. Je hanteert een lichtheid om een groep te leiden of te begeleiden om jaloers op te worden. Je leert me dat los laten iets verrassends op kan leveren… dank je wel!

Tot dinsdag, lieve mensen, dan mogen we weer!

met grote groet van

Patricia

Voor blog ‘Weg 2 ‘ 31 maart

Het is vandaag de laatste keer dat we een hele dag met elkaar kunnen werken. Er begint een zekere spanning te ontstaan. Tot de presentatie hebben we na vandaag nog maar 2 avonden. En er is nog geen presentatie. Er is nog geen vorm. En straks hebben we publiek. Voor sommige van ons is dat heel erg spannend. Gaat een van ons zich opeens anders gedragen? Hoe zullen we dan op elkaar reageren? Hoe lopen improvisaties met publiek erbij? We kunnen het niet oefenen. We zullen moeten vertrouwen op Anita elkaar en nu allereerst vooral op Anita. Zij geeft het toch vorm? Hopen we.. Als het vorm heeft, is het vastomlijnd, ingekaderd, herkenbaar en weten we wat we moeten doen, waar we op wie op welke manier zullen reageren.

Anita heeft nu al wel een kader, van onschuld, en het verliezen van onschuld (en veel meer) en aan de andere kant het besef dat het voorbij gaat, dat we straks dood gaan en we toch gewoon blijven zingen en dansen, genieten van het leven. Verschillende stukjes die we deels al eerder hebben gedaan of nu als huiswerk (een dans, een beeld, een tekst, gedichten,..) hebben voorbereid en in dit kader passen gaan we oefenen. Voor het eerst herhalen we nu stukjes, werken we aan stilering. Hoe ziet het eruit, dat wordt opeens belangrijk. Tot nu toe deden we maar wat, en bij toeval (?) viel dat vaak best goed uit. Iets herhalen, iets herhaalbaars maken, blijkt een kunst. Het gaat er nu ook om jezelf van details bewust te worden en die opnieuw weer vorm te geven. Voor mezelf bepaald geen fout beeld om te herhalen: Cornee in de armen springen en door hem omhelsd worden. Wel voel ik mijn armen langzaamaan een beetje beurs worden.

We oefenen 40 minuten achterelkaar. Anita geeft het kader en de elementen en stuurt ons een beetje door de muziekkeuze. Sommigen van ons genieten, experimenteren. Bij mij zakt na een tijdje de spanning weg, en doe ik maar wat, ik voel me verloren en vraag me af wie nu wanneer nog zijn ‘stukje’ laat zien. Wanneer is de tijd om? Tijdsbesef op de speelvloer bestaat niet, althans alleen in een andere dimensie, ik heb geen besef van kloktijd. 

We ‘evalueren’, er zitten mooie stukjes in maar het is chaotisch, druk en neigt wat zwaar te worden. De sfeer wordt melig, we krijgen de slappe lach. Het begin van plankenkoorts?

Aan het einde van de dag doen we nog een keer een presentatie, het kader is weer wat scherper en we hebben iets meer houvast aan elementen. Ik vind het heerlijk gaan, nu waren sommige anderen soms de spanning kwijt. Het werd weer een ander stuk (een enkeling wordt nu echt heel zenuwachtig..), andere sfeer, andere danspassen. Maar het geeft een voldaan gevoel. Het gaat langzaam maar zeker wel ergens heen, en we hebben er plezier in.

En ach die vorm, die zich maar niet vast wil laten zetten. Een mooie metafoor voor het leven.

En ook hoopgevend toch, dat niets blijft wat het is, dat alles continu veranderd. Ons lijf, onze gedachten, onze manieren, onze status, onze inbeelding van de werkelijkheid. We proberen ons juist vaak in dit alles vast te zetten, want een mens heeft houvast nodig. Maar de enige houvast is dat alles altijd weer zal veranderen en slechts een enkel kort moment zijn eigentijdse vorm heeft, vast zit, ‘is’.

Marijke