liefdevolle droefheid van iemand die haar levenspartner niet zou kunnen missen naast een danssolo spetterend van levenslust...

2 maart 2011

Voordat we aan de slag gaan ontspint zich een gesprek over fysieke vergankelijkheid, ziekte en de dood. Iemand was naar de begrafenis geweest van een vriendin die vrijwillig uit het leven is gestapt. Deze vrouw voorzag het steeds verger gaande lijden dat gepaard ging met haar ziekte en koos ervoor dit niet te ondergaan. Wat kun je als mens dragen als je weet dat je steeds zieker zult worden en zult aftakelen? Hoe ga je om met het besef dat je steeds minder zelfstandig zal kunnen, met afhankelijkheid? Is niks (kunnen) doen een vorm van bevrijding omdat je verlost bent van het eeuwige presteren of is het een marteling. We praten over de waarde van zijn en loslaten van steeds meer uiterlijkheden en over verzet en aanvaarding. Over ‘het is zoals het is’, een staat van zijn die ik in mijn presentatie wil laten zien.

Marijke heeft een recensie meegenomen over de biografie van Vasalis. Wat haar – en mij – frappeert is de wijze waarop V. naar de dingen keek. Alsof ze ze voor het eerst ziet. Ze ziet oude dingen  als nieuw, beleeft het heden ‘kersvers’. En zo komen we weer uit op de vraag of het mogelijk is om als volwassene een staat van onbevangenheid te bereiken waarin het heden als fris en nieuw wordt beleefd.

Na een warming-up ben ik met de spelers om zoek gegaan naar manieren om hen op de vloer in eenzelfde energie te laten zijn. In het NU, in hetzelfde heden als het publiek. Ik laat ze samen wachten, niks doen, zijn, naar het publiek kijken met een open, zachte blik, uitnodigend, tevreden zijn waar ze zijn. En laat hen proberen hierbij het publiek betrekken. Hun manier van aanwezig zijn op de toneelvloer zorgt in mijn perceptie voor de manier waarop het publiek zich bij hen betrokken voelt.

Vervolgens laat ik ze kijken naar de dvd die patricia heeft meegenomen met opnames van spelende kinderen uit haar familie. Prachtig materiaal, soms al meer dan 60 jaar oud. Over vergankelijkheid gesproken….

Ik plaats het met de rug naar het publiek, waardoor er een verdubbeling optreedt, het publiek kijkt naar kijkende mensen. Ineens een ontroerend moment als de dvd op zwart springt en de spelers minutenlang zwijgend kijken naar niks.

Verder gezocht naar een concrete vertaling van een deel van de persoonlijke verhalen van de spelers naar de vloer. Twee spelers vertellen een verhaal naar aanleiding van meegebrachte muziek. Mooi contrast: liefdevolle droefheid van iemand die haar levenspartner niet zou kunnen missen naast een danssolo spetterend van levenslust.

Als laatste materiaal van vorige week teruggehaald. Het blijkt lastig om het opnieuw neer te zetten. Het problematische fenomeen van de herhaling. We kunnen de vorm wel terughalen maar het had niet meer de kracht die het had.

Een waardevolle dag. Plus een voorzichtige aanvang gemaakt met concretiseren en theatraliseren.